زمستان سال شصت و یک خورشیدی تازه متولد شده بود که آمدنم در هوای سرد دی ماه - درحالی که خداوند نقل های سپید را برای شادباش بر سر مردمان پایتخت می ریخت - رقم خورد.
نامم را فهیمه نهادند تا با نام خواهر بزرگم قرین باشد و بدین ترتیب بود که ره آور شب یلدا ، یلدا نشد .
آخری بودم از یک جمع سه نفره و به قول قدیمی ها ته تغاری و عزیز دردانه .
شناسنامه هم را روز دوم دی ماه گرفتند تا بدین منوال هرسال بهانه ای برای سه روز پیاپی شادی داشته باشند .
از کودکی ام خاطرات چندانی به یاد ندارم مگر آنکه با خواهرم ساعت ها می نشستیم و شعرهای کودکانه میخواندیم ...
تا آنکه روزهای شاخساران پر از گیلاس به تندی پلک زدن یک کودک گذشت و اولی شدم .
و دبستان نیز مانند هفت سال اول زندگی به سرعت اما پربار سپری شد و به دورانی پای نهادم که راهنمایی می خواندندش .
نخستین نوشته شعر گونه خود را در سیزده سالگی برای درس زبان و معلم مهربان آن سرودم .
آز آن پس هرگاه لطافتی روحم را نوازش می دهد آن را بر روی سپیدی کاغذ با خودکار آبی می نگارم تا دل کاغذ نیز آسمانی گردد.
امید که روزی دل همه ما آدمیان آسمانی شود .
از دلکهاتان غمان تا جاودان مهجور باد .
فهیمه صفاریه
زمستان 1388
«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»«»
هيچ مي داني :
كه شكفتن گل لبخند بر روي لب هاي مهربانت
مي تواند باعث سبز شدنم گردد ... ؟
و من وقتي سبز شوم ، پرندگان شادي
بر روي دستانم تخم خواهند گذاشت ؟!
و وقتي سبز شوم
ديگر هيچ طوفان اندوهي نمي تواند سبزي خيالم را از من بربايد ؟!
نه نمي داني
اگر مي دانستي
هيچ گاه ، لبخند مهربانت را از من دريغ نمي كردي
و با لبان خاموش فرياد نمي زدي :
" من بي تو بسيار خوشبختم "
وب سایت فهیمه صفاریه
http://www.abitarinpanjere.blogfa.com
No comments:
Post a Comment